İnsan Manzaraları Şiiri - Atilla Durukan

bir temmuz akşamı
güneş yerini hafif serinlige bırakmış.
parkta geziyorum
insan manzaraları
insan potreleri çok.
önümden geliyorlar,
iki yeni yetme
kız ve erkek çocuk
aşk diye mısırı ısırıyorlar
acele,acele.
acaba mutlumudurlar.
bir kadın kırkını çoktan aşmış,
yüzü asık,memeler yarı dışarıda,
kızgın adımlarla yürüyor,
acaba mutlumudur.
iki genç kız hararetle konuşuyorlar,
belliki sevgililerinden,
kimbilir neler anlatıyorlar
acaba mutlumudurlar.
çay bahçesinde insanlar oturmuş
bir genç kız nargile içiyor
belli ki özenti ve hava atıyor,
çay içen kadınlar hiç konuşmuyorlar
bira içen erkekler suskun,
acaba mutlumudurlar.

büyük AVM Önü buluşma yeri,
malum
piç geceye hazırlananlar orada
amade
gecenin kahpe koynun atılmak için
hazırolda
olsun
bol sıfırlı paralarla siliyorlar
alınlarındaki namuslarını,
olsun
sabaha namuslular ya
acaba mutlumudurlar.

haspa yıllar önce terk ettigi sevgilisini arıyor
(ayol neredesin özlettin) diye
adamda hala neronun öptügü yerde yara izi var,
farketmez.
kadın bir daha öper neronca
acaba mutlumudur kadın.

durakta bir adam çocuguyla
en ucuzundan kay kay almış çocuguna
naylondan,
bir de dondurma yalıyor çocuk,
acaba mutlumudur baba
olsun,çocuk mutlu ya.

baba evinde yalnız,
on adım ötede oglu karısıyla
gelin, bir çorba yapmaktan aciz babaya
ogul karısıyla beraber ya
baba yüregi dayanamıyor kızmaya
ogul acaba mutlumudur
kimbilir.

24.07.2011