İnsan Kovulduğu Yere Aittir Yeryüzünde

aileye mahsus bir yerde
yapayalnızsın ato
kim olsa farketmez yanında
camlarda zonguldak resim gibi
sen istanbul’daymışsın da zonguldak resim gibi

iki feneri karşı karşıya durmuş limanın
ayrılmadan önce son kez bakan iki sevgili gibi
iki kol gibi uzanmışlar denize iki sevgili

feribotlar rusya’ya gidiyor
bir tutkuyla gidip gidiyorsun ato
içinde sonsuz bir üşüme yemini
-hüzün dinine inananlar
insan kovulduğu yere aittir yeryüzünde

sisler akşamı getiriyor
berrak bir gece getiriyor günden karanlık
-seni götürüyor
meğer cesareti de kalmıyormuş insanın
yabancı bir şehirde

yazarak ağlıyor ato
ve biliyor:

insan kovulduğu yere aittir yeryüzünde

Zonguldak
1998