İnsan kokar toprak Şiiri - Refik Yeşil

çocuktum, her gün bahçeye gider
bir karık açardım beş metre.
gençliğimi ekerdim içine,
ne hayaller fışkırırdı topraktan;
hepsi yaşama sevincimdi geleceğe.

sonra yine bahçeye gittim,
bir karık açtım beş metre,
gençliğimin içinden hayallerimi ektim;
ne çok hikaye fışkırdı topraktan.

yaşam zenginliğimin filizlendiği yerdi toprak.

bir gün yine bahçeye gittim,
bir karık açtım beş metre,
gençliğimin içinden hikayelerimi ektim;
ne çok tecrübe fışkırdı topraktan.

geçmişe ait gizli kitapların son durağıydı toprak.

bir gün
beyaz saçlarım bahçeye götürdüğünde
bir karık açtım beş metre,
yaşanmışlıkları ektim içine;
ne çok hayal kırıklıkları fışkırdı topraktan,
ne çok ta acı!

toprağın hüznü damla damla süzülüyordu gözlerimden.

son kez bahçeye gittiğimde
sergi açtım karık üzerine
zenginliklerimden.
kuşlar geldi, yapraklar döküldü üzerime
insanlar kimi gün uğradı
kimi gün öylece bakakaldı karşıdan.

oysa yaşam insan kokar,
avuç avuç insan kokar toprak.

Eylül, 2017