İnsan Kendi Hazırlar Cehennemini

dikişleri patlamış güz ağrısı bu, cuk oturan bir önyargı yahut
gelişmenin girişten önceliği, sonrası geçmiş olmak ya da biraz
eylül gibi gözlerin gibi tanımı yok bir vakitte başlamış
belkide inatla mavi günlerin öyküye ağır bastığı o yitik yaz

/ülkeyi düşündüm önce/

sancılı bir uğultuyla karanlığa akan zaman
acının en uğrak yeriydi adaletten bozma
faili meşhur bir cinayeti anımsatıyordu giderek
demokrasinin italik basımı matbaalarda..

ve alevler içindeydi şehirler
haritada masum renkler gibi yer değiştiren koyuluk
kül ormanlarının kan kaybıydı belki
ihaleli bir ateş düşünce içine..

/aşkı düşündüm sonra/

bu haritada kıyısız ve güvertesizdi gözleri
çamların olanca çeşidinden habersiz derinlikte
bir yaşama kapalı bir maviye gömülü mercandı..
suyun altında kıvrılan bir şiirdi yahut
yahut da son dizesindeki serencamdı..

ve çarpanlarına ayrılmış umutların
en küçük ortak katında oturuyordu aşk
yüzü denizinden ayrı bir livar
sesi oyun bahçelerindeki çocuklara ulanıktı..
ve geçmişi ne kadar tanımlanabilir olsa da
geleceği flu bir tabloda gezdirilmiş göz gibi dalgın
resim gibi bulanıktı..

/ve sonra kendimi düşündüm/

geçmişte erguvandan bir çatal dal
eczaneden bir serum lastiği
ve bir meşinle başlattığım savaşta ölen
güvercinin acısını taşıyorum göğsümde
insan kendi hazırlar cehennemini
oysa şimdi bir ülkeyi bir aşkla sıkarken elim
içimdeki volkanda boğulsun isterim öfke
harlanmış ateşimde yansın..
önce boğulsun, sonra yansın
ki bir daha veryansın etmesin kimse..