İnsan Kalmak Şiiri - Recep Karadereli

gül bulutları, kalem kırdı,
dün uğurladık, Şehid’imi...
dağ taş, mevcudat haykırdı,
kendi dilince,Tevhid’imi…

birlikte bebeler uyuttuk,
kınaladı,nifak selleri…
kardeş koştu, koktu, tuttuk,
enkaza uzanan elleri..

paylaştık hep,düştük mü dara,
kesip atılmalı bu yara…

gaflet bozdu, dirliğimizi,
yedi iki vurdu, sarsıldık.
gözler gördü,birbirimizi,
sevdiğimizi, hatırladık…

kucakladık,Erciş’i Van’ı,
haykır hala,kanlı davanı...

değer mi,üç günlük dünyada,
kin yükledik,dağlar darıldı…
doğu batı, koştu imdada,
türk kürde, kürt türke sarıldı..

Fitne enkazda,kırdı yayı,
sapasağlam "kardeşlik" fayı...

beton kolon, arasından,
bakan gözler,şevkat bekler..
yoksulun ekmek parasından,
kurşuna geldi,bak bebekler…

dağda, silah çatar gelincik,
bağda,göz yaşlı kum tanecik…

toprağım,akıl başa erdik mi?
Azad etmez ki,küffar bizi…
bombalar gül olur,sevdik mi?
bitsin kırmak,kardeşimizi..

sızlar et tırnak,candık yandık,
acın acım,tekbire inandık.....

insan isterse,dert gelir miş,
gelenden, ibret almalıyız.
Rabbimiz, akıl fikir vermiş,
yalnızca,insan kalmalıyız...
Eki.11