İnsan Kalır Şiiri - Abbas Paksoy

İnsan Kalır
Yaşamaya gelmişiz, buraya.
Niye verelim, canı kiraya.
İnanma insan, sahte paraya.
Kirli para biter, ceset kalır.

Bak dost, sağlam ise temelimiz.
Yalnız, insanlıksa emelimiz.
Gelin, barışa demeliyiz.
Ölen insan gider, dünya kalır.

Yiğitlik değildir, insanı yıkmak.
İnsana, hayvanca yular takmak,
Herkes ölecektir, bu muhakkak.
Geriye, bir taşla mezar kalır.

Kin ile bakmayalım, insana.
Bütün insanlar, ölüyor aha.
Var mıdır, bunun gerisi daha.
Biz ölürsek, hain dünya kalır.

Kuru ekmek mi, fakirin riski.
İnsanlıkta, böylemidir çizgi.
İstiyorum, çıksın canım tez ki.
Benim de, bir garip anım kalır.

İnsan, eyleme devim kavgası.
Sen değilsin, dünyanın ağası.
Dünyada yoktur, kuduzlar dağsı.
Sen ölürsün amma, kinin kalır.

İnsanlar, bu dünyadan ölecek.
Elbette, sorgu-sual olacak.
Zalimler de, payını alacak.
Ortada, bomboş bir dünya kalır.

Sana, bu kadar öğüt yetmez mi?
Etle kemik, ayrılıp gitmez mi?
Mezarında, otlarda bitmez mi?
İnsan ölür, yine insan kalır.

Böyle yürümez, insan katarı.
Söyle, para mı insan tutarı.
Paksoy’um, kırma insan hatırı.
Sen gidersin, geri gelen kalır.