İnsan Kalıbı Şiiri - Gencay Coşkun

Hayatın derin manasında
Negatif güçlerin etkisi altında
Pozitif tavırlarım oluyordu
İklimlerim karışıyordu
Alnımın akına
Terlemelerim bahaneydi
Gündüz vuran duygu fırtınalarında
Çer çöpün içinde
Gazoz kapakları biriktirirdim
Geleceğe yatırımlarım
Beyin görmemiş anılarım olsun diye
Yanmamış Kibrit çöpünden
Evler yapmazdım
Ansızın yanıp kül olmasın diye

Güneşi herkes severdi
Herkes isterdi
Ama çok az kişi tutabilirdi
Tutanları da
Yüzümüze değen ışıklar haricinde
Bir daha görende olmazdı
Elinde yüzünde gözünde
Güneşe yaklaştıkça
Dıştan içe
Derecesi yüksek yakardı
Ortalık fena halde kokardı

Bembeyaz göz boğan karlar yağarken
Yürürdüm yollarda
Ayaklarımın tatlı sızısı
Yüzüme kadar vururdu
Terkedilmiş sırası beklenen bir yalnızlık olurdu
Ne yana baksam
Yolun başında sanırdım kendimi
Yolun sonunu hiç bilemezdim
Kim bilir belki de gelmiştim
Bu beyaz yangınlarda
İçim fena halde soğurdu
Görüntüyü bozan
Sosyal hayata alışan
Tekil bile tehlikeli
Çoğulcu kargalardı

Sıkmadan kendini
Umudu yakalamak imkansızdı
Böyle konulduysak insan kalıbına
Dışarı çıkamıyorsak
Düşüncelerimize kimse gem vuramazdı
Yitik bir insanın en tehlikeli gücü
Düşündükleridir.