İnsan Kalarak Çıktım İnsanlıktan

Herkes götürür kendi odununu.
Herkes öldürür kendi yörüğünü.
Bir yürek var özümser gördüğünü.
İnsan kalarak çıktım insanlıktan.

Şafağın ahını aldım yetmedi.
Gülerek, düşünerek ağlıyor tan.
Sevdim dolarak, o yâre yetmedi.
İnsan kalarak çıktım insanlıktan.

Saat olmuş ah bu gece dört dostum.
Cennetten bir yer dilerim Allah’tan.
Lütfen affet rabbim gece sarhoştum.
İnsan tanıyan çıkar tanışlıktan.

Her yükü kolay değil taşıması.
Bizimkisi bir natır tavernası.
Boyla güzel var kaderi yazılı.
İhsan yok, incelik yok, günler yaslı.

Bir sen dilettir gece bana haktan.
Ayarsız bir hülyada dolaşalım.
Duyul, apansız ölüm dualarım.
“İnsan kalarak çıktım insanlıktan.”