İnsan Kaç Kez Ölür Şiiri - Dilek Mert

Aforizmalar yüklüyorum öksüz hecelerime
Belli belirsiz cümleler kavram karmaşasına düşüyor yüreğim
Ben hep gidiyorum tek kişilik
Gidiş
Dönüş
Sonra oturuyorum saatlerce
Dudaklarım başlıyor bir yalnızlık senfonisine
Bitmiyor hüznüm
Eteklerim dalgalanmıyor mavi mavi
Tutuşmuyor
Çalmıyor telefonlar
Göğsümü gere gere bağırmak
Anlamlar kattıkça anlamsızlaşıyor katılaşıyor hayat
İnsan kaç kez ölür!
İnfaz kuruluna gönderiyorum terbiye kurallarını aşmış aşklarımı
Ah bencilliğim
İçimde kanayan sıcak yaralarım
Yarınsız dünler
Soğuk yalanlar
Uykusuz geceler
Sürgün düşlerim
Umut avutuyor soğuk duş etkisi yaratmıyor gördüğüm çiğ manzaralar
Kelimeler kifayetsiz
Korktuğum pembe rüyalar emanet yüreklere balıklama dalıp çıkmalar
Uyanınca beynimin içinde aklımla bir savaş
Sancılanıyor ruhum
Bu sahipsizlik
Bu kimsesizlik
Bu edepsizlik başlıyorum küfretmeye
Karıncalanıyor ellerim

Aklım ayıklanıyor
Yağmur vururken bardaktan boşalırcasına saçlarıma
Kendimi temize çekiyorum
İnsan kaç kez ölür!
Bir gün ben de öleceğim biliyorum
Teselli aramıyorum
İçiyorum içtikçe içimi hoş bir seda kaplıyor çakırkeyf
Mutlu oluyorum
Hiçbir günün hesabını kendime maletmiyorum
Hiç kimsenin yasını tutmuyorum çekiliyorum mabedime gün sayıyorum
Kapattım kapılarımı
Azrailimi bekliyorum ellerini bana bulama
Şükürler çekiyorum
Bana uğrama
Bana dokunma
Bana yaslama başını ey aşk mümkünse az ötemde soyun
Öfkem suskunluğum
Öfkem büyümeyen çocukluğum
Öfkem çığlıklarım haykırırken soğukta ayaz vurdu dallarıma
Üşüdüm
Dans ediyor yalnızlığım
İnsan kaç kez ölür!

(05.02.2013)