İnsan İşte Şiiri - Erman Altun

Seviyor insan bir şeyleri
Yeterince görmeden, bilmeden, istemeden
Bir kitabı, açılmaya çırpınan bir goncayı,
Hep onunla olacağını düşündüğü bir dostu,
Hayatı belki de.
İhtiyaç duyar havaya, suya, yaşamaya biraz da.
O sıkıntılı anlarında,
En çok da onu gerçek o olduğu için sevebilecek
Bir dostu arar insan yanında,
Yeterince görmeden, bilmeden, isteyerek
İçine tohumunu saçan o sıkıntıları,
Doğurup içinden atmak ister
Sabahı olmayan bir gecenin sonunda,
Kendini karnında bir piçle bulan kadının
Öfkesi, nefreti ve sevgisindeki karmaşıklığı anlarcasına
Sövmek iste hayatın anasına, avradına.
Dillendirmek ister içindeki en hoyrat asilikleri,
Hayatın ondan alıp götürdüklerini
İşte bu buhranlarda insan yanı başında bulabileceği,
Çekinmeden sırtını yaslayabileceği,
Pervasızca şakalaşıp, ne düşünür diye düşünmediği,
En ücra sırlarını ona gömüp,
O sırların, ebediyen onda kalacağının verdiği anlatılmaz inançla,
Paylaşabileceği gerçek bir dost arar insan hayatta
Görerek, bilerek ve isteyerek
İnsan işte, hep bir şeylerin yeterinde…