İnsan insanlıktan çıktığı zaman

Arşı alâ titrer yere dökülür...
Bir zalim mazlumu yıktığı zaman.
Tüm iyi hasletler kökten sökülür...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Onda kan bulamaz pireler, bitler,
Ürker kaçar ondan en yavuz itler,
Olur bir fravun veyahut hitler...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Düşürür gökte ki şahini, baz'ı!
Hüzünlere boğar baharı, yazı!
Kan dökmekten alır zevk ile hazı...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Sırtına giydiği çakalın postu...
Baksanız tüm ömrü koca bir fostu.
Şeytan olur onun yareni, dostu...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Her gün kan dökmeye ederken niyet...
Düşünüp demez hiç öderim diyet.
Bozulur karakter ve cibilliyet...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Akarken alnından batıl yolda ter...
İsyan eder ona bastığı her yer.
Herkese bulaşır ondan çirkef, şer...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Limanında iblis teknesi durur!
Eli değse akan ırmaklar kurur!
Zamana zulümün mührünü vurur...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Taparken nefsine, paraya, puta...
İbrahimler gelir çatar nemruta.
İster ki dünyayı ısırıp yuta...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Dersin bu zebani oğlu, dölü mü?
İdrak etmez ahret denen bölümü!
Düşünüp akletmez olur ölümü...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.

Cumali kötünün silinsin izi!
Yüz yerden kırılsın kolları, dizi!
Yakar için için kızdırır bizi...
İnsan insanlıktan çıktığı zaman.