İnsan İnsanın Zindanı Şiiri - Muammer Gö ...

Zaman mıydı gönlümü yaşlandıran
Yoksa hasret mi bilemedim.
Sevgimi hükmediyordu bedenime
Veyahut kölelikten yenimi azat edilmiştim.
Acizdim aciz olmayanı istedim
Yorulmuştu hayallerim
Sonu olmayan bir heyecandır dileğim.
Anladım ruhumu zincirlere vuran gaddarların fikriyatını
Meğer genç bir bedenim varmış aşk krallığına hükmedecek
Çelik duvarla örülü iman varmış zihin enkazından kaldırılacak

O zaman neydi beni ben yapmaktan alıkoyan
Kimdi içimdeki volkana okyanusları boşaltan
Kötü bir bahçıvan mıydı ümit tomurcuklarımı koparan
Yoksa acemi bir filozof muydu zehirli fikirleri içime salan
Yahut seri bir katil miydi içimdeki heyecanı vuran.
Bir aynaya baktı gözlerim bir de şaşkın yüzüme
Tüm şüphelerim göründü o an sanki bitkin gözlerime
Meğer bir ben varmışım bu soruları soran
Bir de öteki ben varmış bu sualleri cevaplayan
Demek ki bir ben varmış bende
Bir de beni yalanlayan varmış içimde
O vakit anladım bütün bu garip hallerin sebebini
Meğer ben kendimde esir olmuşum
Bilememişim bu gerçeği

İnsan kendini esir eder kendinde
Başka şeyde aramasın failini
Artık anladım ki benmişim beni yaşlandıran
Gözlerimmiş gerçeklere perde aralayan
Kendi ellerimmiş karamsarlık prangalarına hislerimi vuran
Öyle olmasaydı nasıl kurtulurdu esaretten bu tutsak bedenim
Demek ki bende iki ben varmış budur sebebim
Biri beni ben yapacak
Diğeri ütopyalar alemine atacak
Bir iyi ben diğeri kötü ben
Bir beden iki bana fazla gelir
O halde biri ölmeli ki diğeri hayat bulsun
Bulsun ki melekler nefis zindanının anahtarını sunsun
Sen kendini azat edersen bu kölelikten
Hür insan olma icazetini alırsın kendi ellerinden

Unutma ey ben!
İnsan insanın zindanı
İnsan bu zindanın anahtarı