İnsan İnsanın Toprağıdır

Susmuşsam
Siz konuyu biliyordunuz
Merhametinizi konuştursaydınız.

Ben bu kadar hiç
İçime içime
Yüklü yüklü ağlamamıştım.
Uzak diyarlara boynumu büktüm.
Gözlerimin kıyısına vura vura
İçimi çiçeklere döktüm.
Bir şehrin dizlerinde uyuyup kalmak istedim.
Aralıksız.

Suladığım umutlar birer birer öldü.
Gövdemden koparılmıştım
Bir insan vazoysa
İçinde kaç gün yaşayabilirdim ki.
İnsan insanın toprağı değil miydi?
Ben mi bunu kendime yanlış öğretmiştim.
Kalbimi sessize almak istedim.

Herkes kalbi kadardı!..
Vazoda çiçek yetiştirilir miydi hiç?..

Diğer elim elimden tutmasaydı çürümüştüm.
Benim elimi hep kendim tuttu...

İnsanın insanı duymaması kalp sağırlığındandır...

Kalbi duymayanın kulağına cümle dökmek beyhude...