İnsan İnsanın Kurdu mudur? Şiiri - Orbay ...

’İnsan insanın kurdudur’’demiştir Thomas Hobbes...Günümüz toplumu içinde yer edinebilmek için bazen çok çalışmamız bazen olmadık mücadelelere girmemiz gerekebiliyor.Günümüz toplumu hırsın ve gösterişin aynı zamanda tüketimin arttığı bir toplum...Bu çılgınlık ilişkileri yozlaştırıyor insanları birbirine karşı kışkırtıyor...Artık iyi niyet dediğimiz duyguyu özler olduk...Dürüst ve çıkarsız ilişkilere hasret kaldık...Günümüz insanı farkında olmadan metalaştı insanı insan yapan değerlerini yitirdi...Fakat hala direniyor, akıntıya karşı kürek çekiyor hatta bunu kendinden bile saklıyor.
Bilirsiniz birilerinin iyi niyetinden kuşkulandığınızda, birbirinize şüpheyle yaklaşırsınız.Karşınızdaki insanı anlamaya çalışırsınız bunun için çaba sarfedersiniz.Oysa tüm çabalar boşunadır bazen aslında her şey ortadadır.Fakat kabullenmek istemezsiniz karşınızdaki insanda öyle.Karşınızdaki insan asla kabul etmez davranışlarının olumsuz yönde olduğunu ve iyi niyetin üstüne yatar...Hiç bir şeyin farkında değilmiş gibi davranır sizi paranoyak ilan etmeye ve öyle göstermeye bile çalışır.Bazen birileri saf ayağına yatar her türlü entrikayı çevirir ve sonrada mağdur edebiyatı yaparak bütün ilişkilerin en kurnaz galibi olur...Günümüz insanı her türlü savunma mekanizmasına sahiptir yalnız içindeki insanı korumak için değil kesinlikle(!)
Tüm bunlardan sonra oturup fırtınanın dinmesini beklemek düşer sizlere...Kıyıda haklı ve mağrur bir sessizliğe gömülüp sadelik içinde kendinizi avutursunuz...Zamanla her şey yine dünya yörüngesine girecektir zaman belkide sizi haklı çıkaracaktır ama yinede gereksiz bir tadsızlık olmuştur istemeden bunu değiştirmek artık imkansızdır...Güneş balçıkla sıvanmaz ama haklıyada hakkını vermek gerekir.Değerli bir şeyi kimsenin bulamayacağı bir yere koysanız kötülesenizde o yine değerlidir.Değerinden hiçbir şey kaybetmez.Fakat şöyle bir hikaye anlatılır zengin olmak isteyen yoksul bir adam varmış hayatı boyunca define aramış fakat en değerli define evinde saklıymış.Ve bu defineyi bulamadan ölüp gitmiş...
Herkes kendince olaylar ve insanlar hakkında bir yoruma sahip bir fikre sahip ama doğru ama yanlış ama önyargılı...Herkes işini iyi biliyor...Dürüstlük belki tek doğru ve efendice yol fakat bunun dışında her türlü yol biliniyor...Özellikle bizim insanımız kendini hiç eleştirmiyor bu yüzden kendine karşı dürüst değil...Peki kendine karşı dürüst olmayan nasıl gerçekten dürüst olabilir? Nasıl başkalarına karşı dürüst olabilir? Nasıl insanı insan yapan bu değer olmadan dürüst olduğunu insan olduğunu idda edebilir? Nasıl? Savunma mekanizmalarıyla mı? Duygu sömürüsüyle mi? Hiç sanmıyorum...