İnsan insanın aynasıdır Şiiri - Tuba Gür ...

Makale

Hayatın bizi içine aldığı her sınavda; haklı kalmak , hakkını korumak ve haksızlığa karşı koymak gerçekten zordur. Yaşayanın ne yaşadığını yaşamadan kendi yaşadıklarımızın bir anlamı olmuyor.
Olsa da adı yaşamak değil onun. Asıl yaşamı anlamak; bir bütün olarak tüm derin tarihî yaşamış gibi hissedebilmektir.
İnsanı bir bütün olarak kendi içimizde hissederek
ve küçükte olsa başka birinin sevincine ortak olmaktır aslında tüm yarım kalan yanlarımızı tamamlayan.
Ancak o kadar içinde yoksun ve azdır ki bazen başka bireyler, bazı hayatları da dağıtıp yarım bırakabilirdi kendi kişisel eksikliğinden.
Kendi yarım kalmışlıklarına tamamlamamış bunun gibi ham düşünceler, başka bir bütünselliğe de aynı zamanda ayna olmak ister.
Ne tezattır ki; aynı hücrelere sahip olan bu iki farklılık yinede ancak kendi içinden bölünebilir
yada bütünlüğünü hiç bozmadan koruyabilirdi.
Hakikaten gerçek olan birşey var sürekli bir sınanma içerisindeyiz.
Bazen insanlarla, bazen kendimizle, bazen hayatın içinde yaşamın kendisiyle,
bazen bir bakışımızla, bazen düşüncemiz ile, bazen nedensiz, bazen nedeni büyük bir nedenle,
bazen sessizce, bazen çok sesli olarak.
Siz hakiki bir insan olabildiğiniz taktirde, insanlarla olan sınanma gelip geçicidir.
Çünkü sevdiklerinizi Allah'a emanet edersiniz, düşmanlarınızı ise Allah'a havale edersiniz.
Önemli olan Allah'ın size bizzat yaptığı sınamadır.
O ise Allah ile kul arasında bir sırdır. kalpte sabırdır.
Kalbin bizzat sınanmasıdır. İşte o zaman bütün bir insan yanınız herşeyi olduğu gibi bilir ve anlar.
Kainatı ve yaradılışı O'nun kudreti dahilinden okursunuz.
O zaman içinizde sorgu sual kalmaz hiç.
Cevapları da daima olduğu gibi yaşarsınız.
Çünkü herşeyin kendi fıtratını bu yaşananlara ulaşmadan öncede başka bir biçimde ulaşmış olan yine kalbinizdir elbet.
Buyuzden her olayda insanları anlamaya çalışırsınız çünkü gerçekte herşey kendi sınavını veriyordu.
Bu yuzden kimseyle bir hesabınız, hayatla da bir kavganız yoktur aslında.
Çünkü en başından beri herşeyi O'nun kudret eline bırakırsınız. O zaman yalnızlığın en asil halini yaşarsınız.
Hayatta yalnız kalmak zor değildir bilakis yalnızlığa bırakılmak zordur.
İşte o zaman hakikatte yalnız olmadığınızı da bilirsiniz.
Yaşamla bir bütün olan insanlar asla yalnız değildir.
Kainatın diğer ufkunu yüreğiyle hisseder onlar.
O zaman şimdi ki tüm bu söylemlerin, henüz söylem olmadan önce içinizde söyleşisinide bilirsiniz.
O noktada yaşamak ve bilmek cümle aleminiz olur.
Zaten herkesin sıfatına göre konuşmuş olsaydık, içimizde yazacak mısralarımız da olmazdı hiç.
Tarihe baktığınız da düşüncede birleşen insanların daima birarada olduğunu görürsünüz.
Bu yuzden, Mevlâna'nın söylediği bir sözü gelir aklınıza "Gönül birliği, dil birliğinden üstün bir dildir."
Bir insanın gözlerini bir yere kadar görebilirsiniz ancak neler gördüğünü asla.
Yürekten bakışını veya düşünce görüşünü ise kendinizde bile izlersiniz.
Düşüncede birleşen insanların hayatta hangi yollardan geçtiği ile kimse ilgilenmemiştir.
Çünkü hakiki bir noktada buluşmak tüm yollarında sonucudur.
Tarihte hiçkimse büyük ideoloji insanların günde kaç kez yemek yediği ile de ilgilenmemiştir.
Onlar, hayatı düşüncede öğüttükleri fikirleri ile ele alınırlar daima.
Çünkü bir fikirde, geçmiş ve gelecek tek zamandır bilirler.
Düşünce insanlarının, hangi çıkmazlardan geçtiği, hangi yokuşlarda kendini yokladığını hiçkimse tam olarak bilemez.
Bilinen odur ki ; hakiki bir fikrin insan düşüncesi ile tüm yolları arşınladığı gerçeğidir.
" Ne zaman ki düşmanlarım çoğaldı, ne zaman ki iyiliğim kötülük olarak algılandı anladım ki ben doğru yoldayım."
Şems 'i Tebriz'in bu cümlesinde ise tarih boyunca her insanın sınavını ve sabrını olduğunu hissederken,
diğer yandan da aynı düşüncede birarada olabilmenin hakikatine varabiliyor ve bir cümleden insan hakikatinin de özüne ulaşabiliyorsunuz.
Tarihin farklılığı, hakikatin gerçek olgusunda daima eşittir.
Çünkü gerçekte insanları birleştiren tek şey aynı duygu ve düşünce içinde bir bütün olabilmektir.
Geriye kalan herşey fikir karşıtlığıdır ve bu doğaldır.
Çünkü bir fikrin karşısında olmak veya yanında olmak birşeydir oysa bir fikre öz olmak çok başka birşeydir.
Karşıtlıklar ise yaşamda tıpkı Mevlâna'nın bir eli yere eğik, bir eli semaya dönmesi gibi hayatın da bir döngüsüdür.
Birileri sizin fikrinize gelirken veya düşüncenizden giderken siz Mevlâna gibi bir eliniz açık bir eliniz kapalı olarak kendinize dönün.
Kendi içine samimiyetle dönen insan sonunda arzı dolaşır.