İnsan İnsanı Severken

Güzel günleri beklerken acılı günlere kaldık
Akıyor kanlar gençlerin kimin yarasını sardık
Kavga dövüşler kin nefretle bugünlere vardık
Heyhat her yüzümüze güleni de dost sandık

İnsan insanı severken kardeş savaşına kaldık
Yürekler yaralı kimse dayanmaz uykuya daldık
Neşe mutluluğu sakladık her yere hüzün saldık
Çekilen yeter güzel sözler söyleyenlere kandık

Yurdum her yeri güzelken çirkin bir oyuna kaldık
Ateş her yeri yakıyor bir değil ki kaç kere yandık
Ortalık toz duman mazlum garip gönülleri kırdık
Yola çıktık hasret gidermeye acılı yerlere vardık

Hayat yolunda ilerlerken çok zor günlere kaldık
Her yanımızda yaralı oldu hem insanı da tanıdık
Ne şerefsizler dost gözüktü hile tuzaklarla yandık
Gönül dostları el verdi zorluğa hainleri de ayırdık

Ölümler hep varken yaşam haram kahırlara kaldık
Kardeşçe yaşamak varken gönüllere acıları saldık
Sevmek saymak kaynaşmak yerine bizler ne yaptık
Koklayan kucaklayan anayı evlattan yoksun bıraktık