İnsan İnsanı Satar Olmuş

Sen hep mihriban gibiydin
Sevgini yanındaki toprağa değil, dağdaki taşlara ektin
Aşkımı sevgimi iki paralık ettin
Bu yüzden ben her zaman tektim
Senin için bana gelenlere veda ettim

Bu günlerde kalem yazmıyor
Kuşlar eskisi kadar güzel gülmüyor
Her insan çehresinde yalandan bi tebessüm
Tüm insanlar kusurlarını gizliyor
Gitgide dedemin şiirlerine benziyorum
Dost satar mal donar diyor artık anlıyorum
Ama ayağımda bi zincir var
Ne kadar koşsam hep başa dönüyorum

Şiirlerim bilinmese de , kalem yapışmış elime
Sana çıktığım yolda feryad olmuş her bir hece
İrfanımı kimse sindiremese de
Evlatlarım anlar neticede