İnsan İnsandan Uzak Şiiri - Zeki Günay

Yollar ya iniş çıkışlı ya çukur tuzak,
İnsan başına örülü, bin türlü kazak.
Her insanın yarası, kendince büyüktür,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Ne sohbeti ne dostu ne yari bilirler,
Ne de bir Allah selamı alıp verirler.
Zor zamanda değil, iyi günde gelirler,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Her yerde menfaat, her yerde çıkar,
İnsanlar sabreder susar, bir yerde bıkar.
Azrail gelince, canı boğazda tıkar,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Aşk sussun diye, ağzına para tıkmışlar,
Dostluğu, merhameti, vicdanı yıkmışlar.
Adaleti kör edip, zindana sokmuşlar,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Hiç kimse kimseye, dert ortağı olmuyor,
İhanet gülü açmış, dört mevsimdir solmuyor.
Bülbül zan eylemiş, artık güle konmuyor,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

İnsanın bağrı yanık, tabipler çaresiz,
Çiğeri parçalanmış, ciğerler paresiz.
Kimi mecnun leylasız, kimisi jalesiz,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Mal mülkü olanın, elbet dostu çok olur,
Zengine para yetmez, fakirler tok olur.
İnsanlar bilmez mi? Bir gün dünya yok olur,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Bir elin verdiğini, öbür el görüyor,
Dünya dönmem der mi? emir büyük dönüyor.
Şu gökteki güneş, gün geçtikçe sönüyor.
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Kimi insan, kadın ana babayı satar,
Kimi insan Yusufu, kör kuyuya atar.
Yalan söyleyen, yalana bir yalan katar,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

Kul Zeki yazmak mı? Anlamak mı? Kolaydır,
Doğru sözlü adamın, her sözü olaydır.
Bu şiiri anlamak, bana göre kolaydır,
Öyle bir zaman ki? insan insandan uzak.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY