İnsan İnsana Şiiri - Osman Utkan

Hayatın yükünü birlikte taşır
Ne güzel nimettir insan insana
Nicesi zulmede acılar yaşar
Bazen de külfettir insan insana

Konuştuğu zaman tatlı dilleri
Dokunduğu zaman şifa elleri
Arandığı zaman çıkar ileri
Nasip ve kısmettir insan insana

Kimisi adamı yolundan eder
Ömründen çalarak yılından eder
Cana kalan ancak acıyla keder
Derin bir gaflettir insan insana

İki kelam için kul bulunmuyor
İnsanlara giden yol bilinmiyor
Varıp da evlere zil çalınmıyor
Ne kadar hasrettir insan insana

Oysaki sohbetle engin olunur
Ruhlar sakinleşir dingin olunur
Böylece manada zengin olunur
Aslında servettir insan insana

Huyundan suyundan bulaşır zaten
Nefisler kötüye alışır hemen
Oluşan lekeler çıkmıyor kalpten
Bu yönden illettir insan insana

Orada doğmuştu orda büyüdü
Yalnız yaşamıştı yalnız uyudu
Sanki bu dünyada yok idi kaydı
Çekilmez gurbettir insan insana