Ey AŞK, seni insana duyduğum günden beri, her an başka bir parçam kopuverdi tenimden, ne bildiğim dillerden anladılar, ne akmayan gözyaşlarımdan manalar çıkardılar, AŞK tenime sarıldığı günden beri, bir ben bildim onun ateşini birde beni yaratıp cehennemini yüreğime koyan Tanrı bildi.
Desturunu yüreğindeki ateşten teslim alıp düştüğümden beri yola ben bile bilemedim bende olanı, kah bir dervişin hırkası oluverdim, kah yolda yürüdüğü çarığı, kah o çarığa toz oldum kah dervişin kendisi oldum.
AŞK dedim ten sandılar, ÖLMEK dedim mezar sandılar, CAN dedim sevgili sandılar, Sevgili dedim AŞK sandılar, İnsan dedim o ne oldular. Ben, BEN olduğumdan beri ateş olup yandım ne BENDE olan bildi, ne BENİMLE olan bildi.
İnsan oldum düştüm dünyaya, oysa bu yürek alemde ATEŞ olup dolanmakta idi, şimdi kanatları açık düşüverdi O aradığı IŞIĞIN peşine, OL’mak yolculuğunda terk ediyorum tüm bedelleri ödeyerek kendimi, İNSAN olmak için CAN olmak için, CANAN olmak için.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta