İnsan'ın İnsan'a Feryadı - Uzun Hali

Bir bak şu dünyânın kızıl sathına,
Her yerdeki tâlihsizlerin kara bahtına,

Bir yanda bombalarla parçalanan onlarca vücût,
Diğer yanda zâlimlere göz yuman alenî sükût!

Bir yanda kendi soydaşından kaçan yığınlar,
Diğer yanda her bir şeye sessiz sağırlar…

Bir yanda tüm değerleri alt-üst köle bir hayât,
Diğer yanda zulmü tekzîb eden zâlim menfaat..

Bir yanda ezilen halkların kırılgan, cılız sesi,
Enselerinde diktatörlerin alev saçan nefesi…

Bir yanda mazlumlara kara zindan… Hayır, medrese-i Yûsuf!
Diğer yanda onca vicdâna düşürülmüş kahpe bir küsûf…

Zulmün kanlı kılıcı şimdi bir kobra gibi, dimdik,
Evvelki çağlar bile şaşkın: “Biz böyle değildik!”

İnsanlık bencilliğine gömülmüş erkenden,
Beri hem kalbinde adâlet varkenden,

Merhametsizliğin bu târihî tekâmülünde,
İnsan vicdânı ise hep solma temâyülünde!

Hattâ bir asır var ki, felâketler doğurmuş,
Acımasızlık, vahşeti, kanlı sahanda yoğurmuş.

Öyle ki dayanamamış, lerzeye gelmiş kalpler,
Biraz olsun gaddarlığı koyvermişler.

"İnsan" demiş, "hak" demiş, "adâlet" demiş,
O zamânın zulmüne bir "Dur!" demişler.

Soruyorum ey insanlık, geri mi şimdiki ondan?
Şimdiki mâsum canlar berî mi o zamandan?

Ey insan, düşün, onca ağlamaklı göz sana bakıyorsa,
Herhalde şundan ki: Senin "vicdan" koyulmuş fıtratına?!

Sen ki, o ağlayan mâsuma nazar edince,
Dayanamaz, sen de ağlarsın hilkatince!

Topallayan bir ceylân dahî görünce, sen,
Bırakıverirsin kendini merhamet denîzine!

Ey insanlar, bakın-görün, size bahşedilmiş vicdân,
Vicdânınıza kulak verin, susunca oluyor olan!

Bunca zulümle feverân ederken dünyâmız,
Hâlâ ağızlar suskun, hâlâ zulümler cezâsız!

Ey asırlarca rencîde edilmiş insan vicdânı, susma!
Susma ki, bitsin her bucaktaki zulmet-i uzmâ!

Ey asırlarca rencîde edilmiş insan vicdânı, susma!
Susma ki, bitsin her bucaktaki zulmet-i uzmâ!