İnsan İki Kez Ölür

Bir kez sevdim
Bin kez öldüm ve öldürdüm
Açamadığın rıhtımlarına;
En ağır yüklerimi bıraktım

İnsan iki kez ölür;
Bir toprağın altına girdiği zaman
Ve unutulduğu zaman

Ölüler için bile diriliş günü var
Ama özgürce şımarabilidğin;
Bir kalpte unutulanlar için;
Diriliş ölülerden bile uzak

Yokluğunla kaç kez;
Varlığına serzeniş ettim
Ben varlığından çok;
Yokluğuna aşığım

Yine de doğ istiyorum;
Ölümümde bile;
Doğmanı istiyorum;
Beni öldüren sesle
Yine de doğmak istiyorum

Oysa ne sen doğabilirsin;
Doğsan da ne ben;
Görebilecek gözlere sahibim

İşte bu yüzden sen benim;

Hiç doğmayacak sabah güneşim !

Sensizken ne doğdum ne öldüm
Senleyken hem doğdum hem öldüm
İşte bu yüzden sevmek;
Cesurların işidir

Bir kez daha aynı cesarete meyil etmek;
Aptallık mıdır ?
Vallahi de aptallıktır, billahi de aptallıktır

Yine de aptallık etmek istiyorum;
Vallahi de, billahi de;
aptallık etmek istiyorum !
Yeter ki doğ yeniden

Aklımı dindirsem;
Yüreğime poyraz esmez mi ?
Aklımı huzura erdirsem de
Yine de herşeyi yıkıp es, gel

Ne kadar zor;
Seviyorken sevmiyor gibi davranıp;
Veda etmek

Sensiz kurduğum her bir düzene;
Yine de yıkarak es gel,
Gözlerinin görmediği dünyaya;
Körüm
Duymadığın herşeye çoktan;
Sağırım

Yeter ki küsme yine güneş gibi;
Doğ, aydınlat beni gel

Ama âmâ görür mü güneşin güzelliğini ?
Rabbim en günahkar kuluna bile;
Sabah güneşinin umudunu bağışlamaz mı ?

âmâ güneşi görmese de hissetmez mi ?
Unutmak çare olsa herkes alkolik olmaz mı ?
Bir şiirin sonunu tamamlamak bu kadar;
Zor olur mu ?

Ne bitsin istiyorum nede bitmesin bu şiir;
Çünkü zor yokluğunla vedalaşmak

-Sergen Durgut