İnsan'ı Şiiri - Tuncay Akdeniz

O Rahman aşkıyla yaşarken âlem
Neden bunu bilmez beşer insanı
Zâhir'i doğrular ayet-i kelâm
Gerçeği görmeden şaşar insanı

Ezeli sonsuzdur yüceden yüce
Zamansız mekansız yolları ince
Gündüzlere veda ederken gece
Bir günde dünyası boşar insanı

Güneşi üşütür deryayı yakar
Yerleri gökleri bir anda yıkar
Dilerse nehirler tersine akar
Bu sırrın hikmeti aşar insanı

Masal değil gerçek mezar taşları
Akıtır gözlerden hüzün yaşları
Sanma yüksek uçar huma kuşları
Yüksekten alçağa düşer insanı

Ademi vücud'un topraktır adı
Ruhuna verilmiş cennetin tadı
Eğer terk etmese nefs-i inadı
Nirân'ı nârında pişer insanı

Kul Tuncayım hakikatı bilmeli
Her nereye baksam onun Cemâli
Dokunsa gönlüme o güzel eli
Mâna ikliminde yaşar İnsanı