Murâd-ı İhsân Şiiri - Ketum Niyâzî

Tevzi edilmiş hisler;
yerini varoluşun ıztırâbı ile doldurduğunda,
çıban kalmış bir şîrpençeye benzer mahiyeti daima.

Birinin âleyhine etbâ olan hissiyâtlar;
huzzâra tanındığında
Şen eden beklentilerin arasına dîvar örülür âdeta.

Çam ağacında öten bir mürgân olmayı diledikten sonra,
hezâran nutuklar semâya karışır bir seyredişte.

Dîden veş baktıktan sonra yâr'ine,
şemi söndü ki o vakit,
efgânını azdıran geçmişi anımsadığını idrâk edersin muttasıl!

Lâyık gördüğünü şâyeste ilân edersin;
o çerâgan rûh nağme veşdir sana,
ki zâil etmek günâhtır hevesini.

Bir zerre lâle hadîkası bahşederiz,
onu da pür-şevk çıkara hizmet ettiririz,
ki parlak düşler kurabilelim.

Kat'iyen istemezsin hazer eylemesini;
rahatlığını pekiştirmek için lügâtlar vaâd edersin...
Âh,ne güzide yâr!

Devrân gelir,
lâfzanlar serersin,
dilin kılıcını katre katre bilersin.

Teessürüne incelikle baksın,
iştihânı uçsuz bucaksız kabartsın;
bu idi tek dilediğin diyâr!

Sanman ki gelmez o kör hisler;
âşkının civârında horon teper,
akıbetinde rûhuna iştibâh yeğler!

Sînene bastığın o yâr,
vakti gelir lânet söver!

Yokluğun sırrını mevcûd olanla bilemez bu benibeşer.
Arzın ıztırâbını bir katre çile yaşı sanman!
"Lisân-ı hafinin rehi safder-i düşmanküş-i nazm'dır..."

Âşkın cevheri refiktir evvelâ,
dostun esası rahberdir bittabi yalan.
Cefâ veş mihrini bahşeden değil!

Bir hecre cevr olan yâr'im;
gamıma ihsân eyleyen bâkî kulsun,
ki attığın yâ'yının ehemniyeti,
ziştinde boğulmuş mahlûklara haset yeğler.