İnsân-î Mecâl Şiiri - Ketum Niyâzî

Ben idim daima o kâbuslarda gezen İblis,
Ne aşikâr,ne de itaâtkâr olan.

O diyârlar benim ganimetim,
En sonunda hiçlikten bir yâd bile olamayacak olan.

Üküş değişken vakitler idi yazgımın ciheti;
Kim bilir ne olacak bu vaziyette iken?

Ömrümün sonuna kadar kalemimin fayında tüterek âh u figân mı eylerim?
Âh,o kadar çok şey var mı ki bu âlemde vaad edinebilecek?

Oysa muğlak bir ümîdden başka bir hissiyât değil idi,
İkrar verdiğim ıstırâb-ı hûb.

Yalnızlığı,bir kase leblebi olmayınca boş zanneder enzâr-ı ümmet,
Oysa eytmek bilmeyen salavâtlar bir rivayet idi.

Rönesans idi,
Aydınlanma idi,
bir varoluşun en belirli çağı idi yâd ettiğim,
Oysa böyle yaparak atalarıma ihânet mi ederim?
Bilemem...

Âlâm-ı hayat bende bir esasa vardı,
Hürmet-i dindarâne duyulan bir yemin sahnesi misâli.

İhtirâz ile rûhumu kemal-ı neşe ile sınadım,
Lâkin o da varlığımın kalan mümessili idi.