İnsan-ı Kamil Şiiri - Mehmet Etka Erdoğan

Eşref-i mahlukat diye onurlanan sen,
Akıl inancın kulu, iman temyizden gelir.
Ney sesine meyletmiş, dönüyorken semazen,
Kalplere inen huşu nurlu denizden gelir.

Umutsuzluk dergahı değildir diyorken diller,
Umut yolluk eylediler koskoca bir cihana.
Gönülde Allah aşkı, zahire açılır eller,
Ne zerdüşt ne putperest, değer tanır insana.

Gel…
Gidişler bir geliştir, yollar daha tozmadan gel.
Güneş yüzün dönüyor, hava daha bozmadan gel.
Derviş hak kelamı söyler, dergahı hakka dönük,
Nefsine bir zincir vur, demirinde kızmadan gel.

Erdoğan’ım doğarken işittim ezanları,
Ezansız kalan ruh temayüzü neylesin,
Temayüzün aslına hak yoluyla varmak evla,
Rahmetin tek sahibi gerçek aşkın adı Mevla.
Kulak kesil şu sulara, ağaçlara, kuşlara…
Zikrediyor Mevlayı; daha sana ne söylesin!