İnsan-ı beşer Şiiri - Yusuf Kılıç 4

Türlüce halk olmuş insan-ı beşer
Bulursan insanda ne cevherler var
Yoksulun elini muhannet keser
Zenginin peşinde, divaneler var

Tebdili şaşmışta dünya dönüyor
Son demi insanın, hala görmüyor
Ol kabir gel diyor, gelmem demiyor
Şaşarım gamsıza, ne cesaret var

Korkmazlar, geriyi hesap etmezler
Coştumu dünyayı hiç gam yemezler
Görseler vallahi gram gülmezler
Gelmez yola giden, kuldan haber var

Kaç Asır, kaç bin yıl, kaç milyon sene
Döneni gördükmü baştaki yere
Giden bizden oldu, hem ellerdende
Mevta soğumadan, coşup gülen var

Bu hesap baktımı, hayvana hastır
Hayvan kararınca, tuttuğu yastır
Vicdan, akıl, mantık insancıl histir
Bunlardan sıyrılıp, benim diyen var

Oysaki insanı mevla kayırdı
Onu pür Nur ile şerden ayırdı
Azdı insan oğlu, fitne doğurdu
Erim diye gezen, nice avrat var

Saklanmaz bu fesat boylu boyuna
Asil çeker imiş, asıl soyuna
Dünün kancıkları girmiş oyuna
Hileyle gözlere, sürme çeken var

Sakının cahilden, ırağa kaçın
Her vakit vicdandan tarafı seçin
Vicdanla merhamet, cahilden ölçün
Bilmeyip kendini zayi eden var

Kalp kırmak, ihanet şeytan oyunu
Özü küf tutmuşlar bilmez soyunu
Doğru iş dilersen bükme boynunu
Ceht ile azimde türlü kudret var

Ben gördüm yanlışı,andım kendimce
Gördüm eski, yenilerden hallice
Yusuf'um sözümden hisse alınca
Umut var bilesin, sende hikmet var