İnsan Hikayesi Şiiri - Cevat Yayık

Bir hikaye başlar insan doğarken,
Ya hâlim olur ya şaki, devran dönerken,
Şu al, şu yeşil, şu mavi derken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Oyun gelir hayat insan büyürken,
Gençliğe son hızla yol alırken,
Tozpembe hayatı seyran ederken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Hayata yön verip şekillenirken,
Yeni doğan her gün ümitlenirken,
Kârını zararını hesap eylerken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Gelecekten güzel günler beklerken,
Kimi çilelerden erken çökerken,
Kimileri neşe, murad alırken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Bu dünya yalandan yüze gülerken,
Aşkla, şevkle ona bağlanırken,
Adresi yanlış yerde ararken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Her gönlün bir hayâli olurken,
Nice emek türlü zahmet çekerken,
Tam da işler yoluna girdi derken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Yaş otuz beşe yollar alırken,
Bildirmez yıllar geçip giderken,
Gençlikten olgunluğa adım atarken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Kimi ellili yaşlar görürken,
Simsiyah saçlar kıra dönerken,
Yavaştan gözlerin feri sönerken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Atmışında un eleği asarken,
Bedende organlar sinyal verirken,
Hâlâ hayattan ümit beklerken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Yetmişinde artık işler biterken,
Bastonsuz bir adım yürüyemezken,
Hikaye son bulsun istemezken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Sekseninde el ayaktan düşerken,
El titreyip, üste başa dökerken,
Bu haldeyken tûl-i emel isterken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Kara toprak kucak açmış beklerken,
Gönül ölmez doksanını görürken,
Gözü hâlâ dünyadadır ölürken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...

Kul Cevat'ım hikayeyi yazarken,
Baz almıştır hakikati söylerken,
Bir insan hikayesi sona ererken,
Kimine bu hikaye tez biter erken...