İnsan Hep Özler Şiiri - Dilzar Can

İnsan hep özler…
Daha yürümeyi öğrenmeden başlar belki,
Bir sesten, bir kucaktan eksilerek.
Zaman, kalbin içine yavaşça yerleşir,
Ve ilk yara, adı konmadan açılır.

Dününü özler insan;
Geri dönmeyen bir akşam gibi,
Pencerede yarım kalmış bir ışık.
Bir gülüş vardır artık yalnız hafızada,
Dokunsan da ısınmaz,
Ama üşütür yine de.

Bugününü özler,
Tam içindeyken bile.
Saatler akarken,
Bir şeyler geride kalır sessizce.
Söylenmeyen sözler,
Bakılmayan gözler,
Eline değip de tutulmayan anlar.

İnsan kendine geç kalır bazen,
Aynada gördüğü yüz
Biraz yabancıdır artık.
Kalp, yaşadığı her anı
Ya geçmişe ya yarına sürgün eder.

Ve yarını özler insan,
Henüz gelmeden.
Bilmediği bir sabahı bekler,
Adını koyamadığı bir ihtimali.
Belki bir ses,
Belki bir el,
Belki de sadece daha az acı.

Zaman yürür,
Durmadan, duraksamadan.
İnsan ardında kalır bazen,
Göğsünde büyüyen bir boşlukla.
Ne tam geçmiştedir,
Ne bugünde,
Ne de yarında.

İnsan hep özler,
Çünkü kalbi
Zamandan biraz yavaştır.
Ve özlem,
İnsanın kendine yazdığı
En uzun şiirdir.

Dil-efgar