Geceyi örten perde aralandığında,
Yani şafağında sessiz pandomim,
Ey hat o nasıl bir debelenme,
Sanki deprem ...
Sarsılırken her doğrulma çabası öncesi,
İnsanın yarattığı vahşet çamuru,
Çeker ayaklarından derine seni...
Ölüler ardı sıra geçerken,
Mahşer günü ne ki,
Esaslı bir hayrettir hem de nasıl,
Akla zarar eziyet varoluşunda bir bilmece,
Tek sıra değil ne de düzen içinde,
Tepe taklak yuvarlanarak karışıp birbirine ...
İnsan harmanıdır zekanın en büyük eseri,
Şahane bir son bekler belli,
Başrol kim kimbilir ...
Figuranı bol üçüncü sınıf film misali ...
Oğuz Özyurt
Kayıt Tarihi : 28.3.2018 01:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan zekası ve teknolojisi ile geçmişe göre çok daha hızlı tüketmeye yani yoketmeye başladı. Sanki nasıl Yaratıcı sürekli olarak kızıp tarihte insanı defalarca yoketmek istemiş ise , insanda iyiliğe güzelliğe pek o kadar takılmadan bir şekilde Yaratıcı'dan rol çalıp birbirini boğazlayarak, herşeyi tüketerek bir çılgınlığın içine sürüklenmiş gibi durmuyor mu ?
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!