İnsan Gözleri Şiiri - Özlem Saba

delik deşik bedenimden fışkıran kanlar,
dur durak bilmiyor.

-mütemadiyen kanıyorum-

belki bir yalnızlığın dışa vurumudur bu.
belki de bu dünyaya katlanamamanın acısı.

vurgunum, insan gözleri…

o pırıl pırıl olması gereken gözler,
yaralı bir kurt gibi kinle bakıyor şimdi...

hangi yüreğe girsek kaskatı kesiliyor.
ve artık yaşam bitmiş gibi,
kötü bir sona sürüklüyor her şey bizi..

hoşnutsuzum ama,
mücadeleden de bir o kadar uzağım..

çünkü kırgınım!
tutunamıyorum...