İnsan Gözleri Şiiri - Özlem Saba

Delik deşik bedenimden fışkıran kanlar
Dur durak bilmiyor

Mütemadiyen kanıyorum

Belki bir yalnızlığın dışa vurumudur bu
Belki de bu dünyaya katlanamamanın acısı

Vurgunum, insan gözleri

O pırıl pırıl olması gereken gözler
Yaralı bir kurt gibi kinle bakıyor şimdi

Hangi yüreğe girsek kaskatı kesiliyor
Ve artık yaşam bitmiş gibi
Kötü bir sona sürüklüyor her şey bizi

Hoşnutsuzum ama
Mücadeleden de bir o kadar uzağım

Çünkü kırgınım
Tutunamıyorum