İnsan Gibi Şiiri - Ahmet Kara 4

sokağında giderken yağmur yağıyordu
az ilerimde sen
ne sağına bakıyordun ne soluna

sağında ben solunda ben
gözlerinde ben

gidiyorduk birlikte bir meçhule
belkide giriyorduk görülmez bir günaha.

daha yeni başlamıştı yağmurların sağanağı
bir yerimiz yoktu sığınacak
birbirimizden başka.

söyle bana nasıl düştük biz bu aşka
ikimizde karanlığa kapımı açtık

hasret yağıyor görünmüyor
doğmuyor güneş aydınlık bir sabaha.

işte yeniden başlıyor bir yağmur
bir sabaha

sen orada ben burada
ikimiz bir arada gidiyoruz bir tuzağa

sürülmüş puştun silahına mermiler
dayanmış namertçe.

ey gönlümün gördüğü gözlerimin sevdiği
yüreğimin büyüttüğü

gözlerimin nuru kalbimin çiçeği
hasretin büyüdü büyüdü artık dön geri.

bak şimşeklerin çaktığı yerdeyim

gönlümün çöktüğü ruhumun uçtuğu
rüzgarların savurduğu dalgalarla

rotasız bir gemi limansız bir gemi
imansız zalim bir dünya.

çağır beni al beni gör beni
attığın çiçeklerle değil yaktın ateşlerde duman gibi.

yükseliyorum bir başka aleme sen gibi ben gibi

arıyorum bulamıyorum rüyalarımda bile sen gibi.

doğacaksan doğ doğmayacak san boğ
öldür beni yak beni

yeter ki insan gibi.