İnsan Gibi Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Güneş herkese önyargısız doğar,
Yağmur herkesi ıslatır,
Savaşlar taraflarını yok eder.
Para herkese lazım,
Aşk en kutsal duygu,
Ölüm kaçınılmaz son.
O halde; insan gibi yaşayalım bıraksınlar!
Bu çağrım size beni duyan İnsanlar! …

Bıraksınlar mehtâba geceyi!
Bıraksınlar insanın insana zulmünü!
Çalışalım aydınlık geleceğimiz için.
Çalmadan, çırpmadan, sömürmeden,
El ele, gönül gönüle,
Dost olsun bütün İnsanlar…

Ve filozofun dediği gibi;
Anlayamadım bir türlü.
Karanlık büyüdükçe çocukları,
Aydınlık büyüdükçe yetişkinleri korkan! ?
Sözüm; aydınlıktan korkanlara!
Ey gafil insanlar? ! …

Hepimiz bir ışık,
Hepimiz bir güneş,
Ve yerine göre; hepimiz bir fener.
Sarp kayaların üstünde,
Gelip geçen gemilere rehber.
İnsanlığın yorgun yolcusu Ademler, Havvalar…

Güvenle yönlendir.
İnsanlığa taraf ol,
Huzura, rahata katkı sun.
Güzelliği bütünle,
Çiçeğin çiçekleşmsine izin ver.
İnsanoğluna hizmet olsun bütün davalar...

Sevgi ışığının enerjisi doldursun içini,
Herkese mutluluk için doğsun güneşler.
Huzur içinde yatsın ölenler,
Refah içinde yaşasın,
Erdemle yaşasın tüm sağlar…

14.04.2008 / ANTALYA