İnsan Geldik Şiiri - Abbas Paksoy

Bu dünya’ya, hepimiz insan geldik.
Birlikte ağlayıp, birlikte güldük.
Şeytan’ın dostlarını, kardeş bildik.
Gün gelir, defterler dürülür, o gün.

Doğru yolu da, niye şaşırırlar.
Haramı, helal diye aşırırlar.
Güler yüzle, tuzağa düşürürler.
Gün gelir, hesabı sorulur, o gün.

Dünya bir rüya, sanmayın gerçek.
Ahirden yansıyan, boyalı mercek,
Ateşten kızgındır, mahşerde sıcak.
Gün gelir mahşere varılır, o gün

Nerede Şaddat, Nemrut, Firavunlar.
Onlardan bile çıktı, tatlı canlar.
Doğruyu, yalanı, yaratan anlar.
Gün gelir, insanlar yorulur, o gün.

Defteri kebir-i soldan alınca.
Mizan Terazi’sine de, varınca.
Günahları sevaptan çok olunca,
Gün gelir Sırt’a sarılır, o gün.

Boşuna gubarma, güçlüyüm diye.
Bir türlü yola gelmiyorsun, niye.
Cehennem ateşi, kime hediye,
Gün gelir, kazanlar kurulur, o gün.

Cenneti-Ala misler gibi kokar.
Abu-Hayat suyu içinden akar.
Kul hakkı yiyenler, hasretle bakar.
Gün gelir cennet’e girilir, o gün.

Hepimiz kardeşçe, gülüp oynasak.
Birbirimizi, kucaklayıp sarsak,
Hakkın huzuruna böylece varsak.
Paksoy’un kalemi kırılır, o gün.