İnsan Ezmesi Şiiri - Önder Karaçay

Tadı bir başka sermaye 'insan ezmesi'
Asırlardır lezzetle yeniyor
Kölelik başlayalı beri
Zulüm adaletsizlikle tatlandırıldı
Kılıktan kılığa sokularak
Hazırlandı insan ezmesi
Kan sosu mezesi oldu
İnsanlık bu bataklıkta soldu

Barut ateşinde piştiğinde yemeğin buharıyla göbeğini kaşıyanlar doydu sanıldı
Yeniden acıkacaklar hazırlığında
Başka bir tencere Orta Doğu’da insanlık ateşe kondu

Ateş pişirmek için değildi
Pişseydi bölgenin insanı
Olmazdı bu sömürünün ezmesi ve sosu

Gözü doymayan mikropların mikrop kapmış gözlerine petrol damlaları iyi geliyordu
Niyetleri ağızları gibi sulanır dururdu
Engel olanlar çokmuş yaygarasına rağmen
Kardeş kardeşi elin silahıyla dolduruşa gelip vuruyordu
Kan cehaletine bir türlü doymuyordu
Bu doymaz zihniyetin mezesi her zaman insan oluyordu

Alın teri sildirmeyen
Masum yüzü güldürmeyen
Bu çıkarlar benim diye sürekli kirli para sayıyordu
İnsana kurşun saydırıyordu
Sömürüye ihtiyaç duyanlar

Biri muhtaçlık üretiyor değeri o muhtaçlığı sömürerek alın teri yiyordu

İthal gazlı suyu
Sinek gibi hakkını koruyan insanların üzerine sıkıyordu
Emperyalizm çıkarına sosu çok acı olmalı ki
Can acıtmalı, teslimiyeti kolaylaştırmalı, itirazı, direnişi yok etmeliydi

Bu topraklarda acı çok sevilir
Baksana iliği kana doymadı toprağın
Biraz daha kan akarsa barış gelecek
İnsan ezmesi tadından anlaşılmıyor
Birileri bekleyin gelecek diyor

İçim yanıyor içi yanıyor insanların
Hem içi hem de dışı yanıyor bölgenin
Yangına körükle gidenlere kızmayın
Söndürüyorlar
Bırakın hata yapmasınlar
Sonra ihmal öldürüyor diyorlar
Bunca yıl çalıştı karın tokluğuna yine de pişmek nedir bilmiyor
Darbelere, hileye, talana dayandı kale yine düşmedi iyi pişmez ise sevilmiyor insan ezmesi