İnsan Düşünür Şiiri - Uygar Yeni

İnsan alışır
Alışır da
En kolay, mutsuzluğa alışır...

Korkulara alışır
Sevdalara hemen alışır da
En kolay, kaybetmeye alışır...

İnsan düşünür
Düşünür de
En kolay soruları cevapsız bırakır...

İnsan sorar
Bağırarak sorar da
En kolay sorulardan utanır…

İnsan kararlar alır
Kararlar verir de
En kolay, benliğinden korkar
Bir suç, bir günah gibi…

İnsan düşünür
Sorar,
Kararlar alıp verir de
İçindeki çocuğun sesini duyamaz…

En uzak düşleri kurar
En çaresiz yolculuklara boyun eğer
En olunmaz dertlerin yükünü çeker
Bütün acıları boynuna asar da
İçindeki çocuğun sesini duyamaz…

Oysa ne kadar basit;
Kimdir bu beni döven,
Elimdeki ekmeği alan,
Yüreğime zincirler vuran,
Beni ölümlere zorlayan,
Yoklukla sınayan,
Adımlarımı benden önce atan,
Ben söylemeden yerime kararlar alıp veren,
Düşlerimle oynayan,
Aklımı benim yerime kullanan,
Benim haberim olmadan adımlarıma, sesime ve varlığıma
Ve bu çaresiz evrenime ölümler verip cezalar kesen kimdir?

Kimdir benim varlığıma, yokluğuma,
Sesime, nefesime, türküme, rengime ve güzelliğime
Ve sevdama ve kavgama ve mutsuzluğuma,
Ve umutlarıma,
Emirler yağdırıp cezalar kesen?
Kimdir ki benim yüreğimi ve dünyamı cehenneme çeviren?

İşte bu yüzden;
İnsan alışır
Alışır da
En kolay çaresizliğe alışır…