İnsan Dünya İlişkisi Şiiri - Kemal Tekir

İlk atalarımız olan,
Adem ile Havva da.
Bolluk, refah içinde,
Diledikleri gibi,
Yaşıyordu Cennet te
Şeytanların hocası,
İblis te Cennetteydi,
Adem yaratılmadan önce,
Allah Ademi topraktan,
Yarattı daha sonra,
Çağırdı Melekleri,
Adem i göstererek,
Secde edin o na dedi.
Melekler emre uyup,
Secde ederken Adem e,
İblis onu kıskandı,
Emre karşı gelerek,
Secde etmedi Adem e.
İblis süre istedi,
Yaratanı Allah tan.
Günaha sokmak için,
Adem i yanıltarak.
Yasak meyve dışında,
Cennet te yasak yoktu.
İblis bunu bilerek,
Adem ile Havva nın,
Peşini bırakmadı.
Teşvik etti onları,
Yasağı çiğnemeye.
O meyveyi yemeye.
Özgür olmak uğruna,
Uydular iblise de,
Yediler meyveyi de.
İnsan ilk günahını,
İşlemişti böylece.
Allah buyurdu Adem e,
Havva ile İblise.
Bir birinize düşman olarak,
Yeryüzüne ininde,
Belli bir vakte kadar,
Sizin için bir yerleşim,
Geçim vardır yeryüzünde.
Orada yaşayıp ölecek,
Yine orada dirileceksiniz.
İşte o gün başladı,
İnsanın serüveni,
Dünyayla ilişkisi.
Sürgün yeriyse Dünya,
Cehennem o mu yoksa?
Yerin dibinde ateşin,
Bir türlü sönmemesi
Ara sıra patlaması,
Yer yüzünün sık, sık,
Şiddetle sarsılması.
Acıların, savaşların,
Her köşede kol gezmesi,
Çekilen acılarda,
İnsanların çoğunlukla,
Kaderine terk edilmesi.
Yalnız ve yardımsız bırakılması.
Şeytan hala işbaşında,
Fitne, fesat çıkarmada.
Ölüme kadar süren,
Kısa hayat uğruna,
Katlanırız hayat ta,
Acı ve sancılara.