İnsan Dostu Arkadaşı Arıyor

kalabalık
kaldırımlarda
yürüyorum
aheste aheste
bazen bana
dokunan bir kol
bir omuz,bir çanta
olsun aldırmıyorum
pardonlarım
dünden geçti.
hayat bana pardon
demiş zaten
eyvALLAH diyorum.
bir demet çiçekle
gelen şu elleri
tanımıyorum
gözlüklü,şapkalı
bastonuyla yürüyen
şu ihtiyarları,
tazecik okul çağında ki
şu kızları,yanlarında ki
delikanlıları
elinden tuttuğu
hanımıyla ile karşıya
geçen adamı
otobüs şöförünü
taksiciyi,büfeciyi
koşuşturan insanları
tanımıyorum...
yorgun baygın
etrafa bakıyorum
taze simit kokusu,
tavuk döner kokusuna
karışıyor...
açıktım mı ne
araba, korna sesi
insanlar üstüme üstüme
geliyorlar sanki....
yaşadığını o an
anlıyor insan...
oturmak bir yerlere
yutkunuyor düğümlenen
boğazı kuruyor,
konuşmak istiyor
tutunmak hayatın
bir yerlerinden
var olduğunu kanıksamak
içinden sesli düşünmek
türkü söylemek
şarkı mırıldanmak
geliyor,seni duyan yok
sadece sen varsın
arasıra içinde yanlızlık
ateşi şimşek gibi çaksada
hayallere dalsan da
bir dost sesine
dostum, arkadaşım
oooo! nasılsın
demeği bazen dünyalara
değişmiyor insan
o anda yanlızlığını
yanlız olduğunu anlıyor
bunca insanların arasında
yapayanlızken
seni sen olarak bilen bir
insanı dostu arkadaşı arıyor
arıyor işte insan.....