Zulmet-i Zamane Şiiri - Cevdet Altay

Nifak tohumu ekilen aleme kandı özüm,
Bir zulmet-i zamanede, esmanı yakar közüm,
Dipsiz bir kuyu içinde, bir dost aradı gözüm,
O nasıl bir kalemdir ki, sahipsiz yazdı beni.

Helal rızık haktır dedim, tamah edip çalmadım
Densiz haddini istedi, verdim nekes olmadım,
Kem söz sahibini bağlar, hiç üstüme almadım,
Benim benden haberim yok, her kelam çözdü beni.

Sadakat değerden düşmüş artık para etmiyor ,
Bedesten de has kumaşı, kimse alıp satmıyor ,
Can suyu baştan kesilmiş, niyaz etmek yetmiyor,
Ömür çorak tarla olmuş, bel alan kazdı beni

Haktan ayrılan her yolun, menzili sarpa sardı,
Bir gönül ki sultanını, siste arayıp durdu,
Göz bebeğimle aramda, açılmaz sırlar vardı,
Sokağım da giz kalmadı, hu diyen gezdi beni.

Merhemin geç kaldı tabip, yarama sürmek için,
Keşke çıkıp bir gelseydin, gözünle görmek için
Makberi arayıp durdum, sonsuza varmak için,
Medet dedim Melek-ül-Mevt, gen durup süzdü beni.

Cevdet Altay. . . . 22.08.2017