Evlül'e Benzeyen Bir Veda

Eylül'e Benzeyen Bir Veda

Hani, Eylül geldi diyorlar,
Geçmişin utancı, zamanın yorgun izleriyle...
İçimde bir yolculuk
Bir zemheri ayazı, bir yaprak dökümü,
Sinsi bir yalnızlık, kopkoyu bir karanlık,
Nefesimin yetmediği bir veda sükûneti var bende.

Ruhumda bir insan dökümü,
İçimde kurulan bir mahkeme,
Ve hunharca sorguya çekilen bir "sen" davası.

Kalemimin kırılma vakti,
Kurulan bir idam sehpası,
Son veda sanki bende,
Son anlar, son sayfalar,
Yüreğimden düşen her bir damla.

Yüreğimin celladı elinde bir ip,
Boynuma dolanmaya hazır,
Ve bende bir Eylül sessizliği...

Uzaklardan gelen sonbaharın ürpertici ayak sesleri,
Tek tek dökülüyor kelimeler,
Bir yas havası,
Iraklardan duyulan yanık bir ağıt,
İçimi kavuran bir ayrılık çığlığı.

Sessizliğimi yırtıp geçen,
Yılların yüzüme bıraktığı kırışıklıklar,
Saçlarıma yağan karlar gibi
İçimde çürüyüp ölen sevdalar vardı hani...

Diyorum ya...
Yamalı gülüşler, sessiz düşünceler,
İçli ezgiler, dilime takılan, canımı yakan,
Bir veda solası.

Veda etmeden önce,
Dilimde parçalanan, paslanmış,
Söyleyemediğim bir sözcük:

Seni seviyorum...
Seni seviyorum...

Öyle işte,
Kırık dökük, sessiz çığlıklar atan bir ben var içimde.
Ve usulca giden birileri...

İşte, bende Eylül'e benzeyen yaprak dökümü,
İçimde ise insan dökümü,
Bu bendeki Eylül havası
Hüzünlü bir ayrılık vedası...