İnsan doğar ezanla Şiiri - Gülay Özdemir

Ve sen
Kendini ne zannediyorsun!
İnsan doğar ezanla...
Çıplak doğmadın mı?
Yaşama başlamadan
Kaderin yazılmıştır.
Nefesine değen besmeleyle,
Süt kokan bebe...
Dünyaya geliş sebebini bilmem,
Ama tertemiz olarak gelir insan...
Yaradan böyle emretmiştir
Misafir olduğun yerde kaderimizin
tayini tahsil edilmiştir,
Dünyaya gelmeden kaderini çizdiği gibi
Sorgulamaz kendini,  
Demez ki;
Gelirken kimsesizdim,
Giderkende kimsesizim.

*******************

Yaradandan geliş,    
Yine yaradana gidişle biter.
Şahadet eyle kapanmadan perden.
Can vermeden son nefeste
Bir damla suyla var oldun
Ey İnsan!
Toprak kokusuna karış dünyada,
Ama çamurlaşma,
Neden diye sorma
Topraktan gelmedik mi?
Yaşarken bil her şeyin kıymetini bil.
Dilini lal eyle
En sevgilinin huzurunda
Hiç özgür olmadığın kadar özgür ol!
Kalbinden gelen dualarınla umutlara istediğin kadar bağır çağır,
Sen kimsin?
Neden geldin demez.
Kovmaz kapısından

**************

En huzurlu özgür olduğun yer onun huzurudur.
Ölmez mi sanırsın insanı
geldiği gibi?
Ölümüde vardır,
Mizan terazisini koymaz kefene
Kulağına ezan okuyan müezzin
Seni selası ile..
Toprağa karışmaya götürecek
Rabbine dönün diye
Kalben Şahadet eyle,
Can verirken son nefeste...
Nefsinin öğretmeni ol azdırma
Zengininin fakirin ünlünün ünsüzün sonuçu belli...
Topraktır çamurlaşacağın yer. 
Bunu böyle bil...

29.01. 2021