İnsan Doğar Ezanla Şiiri - Gülay Özdemir

Ve sen...
Kendini ne zannediyorsun.
İnsan doğar ezanla.
Çıplak doğmadın mı?
Yaşama başlamadan,
Kaderin yazılmıştır.
Nefesine değen besmeleyle,
Süt kokan bebe...
Dünyaya geliş sebebini bilmem,
Ama tertemiz olarak gelir insan...
Yaradan böyle emretmiştir,
Misafir olduğun yerde kaderimizin,
Tayini tahsil edilmiştir,
Dünyaya gelmeden kaderini çizdiği gibi
Sorgulamaz kendini,
Demez ki;gelirken kimsesizdim,
Giderken de kimsesizim.

Yaradandan geliş,
Yine yaradana gidişle biter.
Şahadet eyle kapanmadan perden.
Can vermeden son nefeste
Bir damla suyla var oldun Ey İnsan!
Toprak kokusuna karış dünyada,
Ama çamurlaşma,
Neden diye sorma Topraktan gelmedik mi?
Yaşarken bil ,her şeyin kıymetini bil.
Dilini lal eyle!
En sevgilinin huzurunda.
Hiç özgür olmadığın kadar özgür ol!
Kalbinden gelen dualarınla, umutlara istediğin kadar bağır çağır,
Sen kimsin?
Neden geldin demez,kovmaz kapısından.

En huzurlu özgür olduğun yer onun huzurudur.
Ölmez mi sanırsın insanı geldiği gibi?
Ölümüde vardır,
Mizan terazisini koymaz kefene,
Kulağına ezan okuyan müezzin seni selası ile.
Toprağa karışmaya götürecek Rabbine dönün diye,
Kalben Şahadet eyle,
Can verirken son nefeste.
Nefsinin öğretmeni ol azdırma,
Zengininin fakirin ünlünün ünsüzün sonuçu belli.
Topraktır çamurlaşacağın yer.
Bunu böyle bil.

29.01. 2021