İnsan Denen Şu Varlık?

Ne garip bir varlıktır; insan denen şu mahlûk,
Aynı değil her suret; farklı farklı siret hulk!

Aslı necis meniden, bir küçücük zigottur!
Meninin aslı ise; sebze, meyve, et, ottur!

Öncesi bir atomcuk; ötesi hiçlik olur!
Yoklukta yüzer iken, yaratan onu alır.

İnsani bir kalıba; doldurup hücreleri,
Mahlûka sultan yapıp, emrine vermiş yeri!

Her varlık hadim ona; isteğe amadedir!
Görmeyen bu teshir’i; gerçekten divanedir.

Kısacık şu hayatta; yaşar o sultan gibi!
Ebedi sanır arzı, görmüyor bir han gibi.

Maziyi hatırlamaz; aslını düşünmez hiç!
Düşünmez hiçten geldi! akibet olacak hiç.

Hâlbuki aczi sonsuz; ihtiyaç bi nihaye!
Fakirlik başa bela; daima mecbur saye.

Arzular taşar arzdan; uzanır ebedlere,
İstemez ruh-u insan; altınla dolsa dere!

Bir parmak pekmez için; çabalar durur nefis!
Bir saat zevk uğruna, yirmi yıl yatar hapis.

Vicdan, kalp isyan eder; faniye olmaz razı!
Geçici şeyle doymaz; ebedi ister hazzı!

Sinekten korkar insan; bir pire eder taciz!
Mikroba nakavt olur; savaştan kalır aciz.

Bazısı efelenir; Rabbine tutar kafa!
Saygıda aşar haddi; kinini yükler lafa.

İlan-ı isyan eder; taatten cüda yaşar,
Müstakim cadde varken; dalalli yolda koşar!

Devreye sokmaz aklı, mantığı rafa koyar!
Unutur fatırını; kendini özgür sayar(!)

İlahi insaf lütfet! Vicdana koysun beşer!
İnsaftan mahrum olan; malumun nasıl şaşar!

Kulların olur senin; elbette şaşan insan!
Sen iman lütfedersen; ram olur sana ins can.

25.08.2007.İzmir.