İnsan Dediğin Yürekte Ağırlanır

Ev dediğin nedir ki iki değersiz eşyadan başka...
İnsan dediğin yürekte ağırlanır.
Yürek dediğin uçsuz bucaksız;
Ve herkes kendine o yürekte bir bahçe ayırır.
Benim zannettiğin bahçe senin;
İster gül ol, ister diken;
Ne diktiysen yollarına o serilir.
Ayağına diken battı diye şikayetlenme;
Kalbindeki perdeyi aralayıp,
Sana tutulan aynaya dikkatlice bir bak.
Ayağına batan kişi sensin.
Uzak duruyorum.
Dur! Ne olur devam etme.
Dilin keskinleşmekte...
Dostluğu ayakta tutan hatırdır.
Boynuzun kulağı geçtiği gibi,
Güllerini geçen dikenlerini kırarak gel.
Ev dediğin nedir ki iki değersiz eşyadan başka...
Misafir için benim evim yok,
Yüreğim var;
Yüreğimde ağırlanmak için gel.
Yüreğime diken dikenleri ağırlamam ben.
Bilirim ki insan kırdığı yerden düşer.
Tatlı dillerden zehirlendim.
Yüreğine gelirsem şayet, ikramın samimiyet olsun.