İnsan Dediğin Şiiri - Coşkun Arslan

Ağlaya ağlaya başlar hayata
Emekler ve yürür insan dediğin
Bebekken alışır biraz rahata
Acılarla büyür insan dediğin.

Sonra çocuk derler adına onun
Elde kalem olur aklında oyun
Değişir sürekli akışı suyun
Sürüklenir, sürür insan dediğin

Bitmeyecek sanır gençlik yılları
Ayrılır çoğunun burda yolları
Olgunlaştıkça eğer büker dalları
Yaşadıkça görür insan dediğin

Evlenir barklanır bağlanır başı
Gözünü açtırmaz ekmek telaşı
Nasibinde varsa ilerler yaşı
Meyvesini verir insan dediğin

Bazen bahar yaşar bazense güzü
Sarsılmaz eğer ki doğruysa özü
Ta kalü belada vermiştir sözü
Sözünde de durur insan dediğin

İstikamet belli bakmaz ardına
Hayatın tüm yükü biner sırtına
Ne kar eksik olur nede fırtına
Karlarıda kürür insan dediğin

Hayat bu kimisi sefa sürecek
Hayat bu kimisi cefa görecek
Vefalı olanlar vefa görecek
Kararını verir insan dediğin

Bastonsuz gezemez beli bükülür
Saçları beyazlar dişler dökülür
Damarlarda akan kanı çekilir
Eridikçe erir insan dediğin

Ömürdür bu kısalır mı? Uzar mı?
Ölçülür tartılır kâr mı? Zarar mı?
Kibirin gururun gereği var mı?
Toprak olur çürür insan dediğin