İnsan dediğin Şiiri - Erdem Bağcı

Yıllardır izinsiz ekerek...
Sahiplenmiş tarlayı...
Ektiğini yiyip içerek...
Unutmuş sahibini sormayı...
Birde tutmuş çevirmiş elin yerini...
Emek edip büyütmüş diktiklerini...
Her biri meyveye durmuşlar...
İçine ev bile kurmuşlar...
Emekli olur sahibi gelir köyüne...
Hemşerim der tapusunu koyar önüne...
Sen ne ayaksın...
Biraz da ahmaksın...
Elin tarlasında ne işin var...
Şimdi niye gelir dar...
Gurbete gittikse tarlayıda atmadıkya...
Sana da satmadıkya...
Biz çok emek ettik der karısı...
Var birazda karın ağrısı...
Şimdi satıver neolacak...
Biz buraya yaptık ev ocak...
Bana sordunmu yaparken...
Üstünede ev çıkarken...
O zaman der masrafımızı ver...
Şu yaptıklarımızı görüver...
Yıllardır kirasına sayarım...
Daha konuşursan bozulur ayarım...
Bende satılık yer yok...
Boş laflara da karnım tok...
Ben de der evi yıkarım...
Ağaçları da kesmektir kararım...
O zaman der tarlanın sahibi...
Bende hakkımı mahkemede ararım...
Ev yıkılır ağaçlar kesilir...
Sonu ne olacak Allah bilir...
Taraflar mahkemeye çıkacak...
Bakalım bu işin sonu ne olacak...