İnsan Dediğin Şiiri - Ercan Cengiz

İnsan Dediğin

-sahipli sahipsiz mezarlar şahidim olsun ki
ölmeyeceğim / öldürmeyeceğim de insanı

gün uyanmış erkenden ben sensiz
adına barış, adına yarın dediğim özgürlük
yıldızlar kayıp düşer peş peşe
ağlarım çaresiz, ağlarım
hiçbir vatan değmez bir cana

bir gerillanın ağaç kökünden
beslenmesi gibidir hayat
ne yağmur ne kar ne sıcak ne soğuk
kılıçtan, kırbaçtan korkması değil
altmışında, yetmişinde delikanlı olur mu insan
bal gibi olur da olur
kırkında, yirmisinde zır deli ise eğer
girmiyorsa karanlığın yoluna
akıyorsa suyu çarkın tersine
ve eğmiyorsa boynunu zulme

denemeye kalkmasın hiç kimse
zulüm, işkence, zindan ve temsilcileri adına
altında kalırlar diyorum altında kalırlar ki
bir insan açarken gözünü tanımışsa dipçiği
gözyaşını / kanı / sürgünü / açlığı / yangını
sınanacak hiçbir şeyi kalmamıştır geriye
ki özgürlükten başka
nedir özgürlük / etrafa yayılacak lafla değil
hani on beşinde bir kızın koluna girip
kırıtmak değildir sokakta

denemeye kalkmasın hiç kimse
ne tanrı ne elçileri bekçileri / zulüm varsa bir yerde
ve suyla gideriliyorsa açlığı
tanınmıyorsa kimliği bir insanın
insan dediğin diliyle / yaşamıyorsa bir insan gibi
bir hayvan barbarlığında / parçalayıp almıyorsa ekmeğini
sabrı / bilinci / direnci
zincirde / duvarda kalıyorsa gözü / korkuyorsa yani
dipçikten / mermiden / işkenceden / ölümden
insan bile değildir gözümde

Toprak Tutsun Külümü