İnsan; dedi... Şiiri - Erol Dal

Uzamış saçlarına bakıp ta kendini gördü insan
Uzun bir yolculuğun peşinde olduğu belliydi.
sonu olmayan bir hikayenin başını yazmak için çırpınışları da denebilir

di.
Öylesine garip doğum
ve öylesine herkes gibi yaşam
İnsan bunu zaten zor algılıyor
farklı bir yaşama ait olduğunu bildiği halde
her otobüse bindiğinde
aynı serüveni yaşayan onlarca insanla aynı kaderi paylaşabiliyor.

Kuğuya usulca sokuluyor insan
içeriğinde erotizm yok
yüreğinde kuğunun tedirginliği
kuğu yine de kaçıyor
ve adam ana avrat küfrediyor
angaranın kuğulu parkının ortasında
kuğu oralı olmuyor ama
adamı,oralılar kuğuya hakaretten yargılıyor
penguene benzer elbiseleri ile insancıklar...

henüz anladım saygının saygısızlığı tehdit eden cümleler ile kayıt

ettiğini.
Sonra unuttum.
Unutmasaydım
Sanıyorum delirirdim

Kimdi bu insanlar
Mahalle kavgasını
aile kavgasına dönüştüren
kimdi bu insanlar iki kardeşi kan davasına özgürlük adıyla taşıyan
belliydi ki serüven uzundu.
bu kan, tohumlarına sahip taşaklar çürüdükten sonra
Yeşerecekti! ! ! !

adı bize ait olan
kancık torunlar...

Adımızı anacaklar
mezarımızda ağlayacaklar
kendi köklerini ispat ermek üzere
üzerimize klordan arınmış parayla satın alınmış
litrelik suları serpeceklerdi oysa...

Belli ki insan ağlamayı unutmayı öğrenmeye bu asırda başladı.
Gülmek üzere kurgulanmış,perdelenmiş bir yaşamın tam ortasında
rüyasında
dokunsam o çocuğa
diyecek ki
Adım adın olsa da; andın gözyaşı dolu,
andım değil.

Boyanmış yüzleri kocaman adamlar olarak gördü insan

Anladı
yüze bulanan çamur
kimi zaman hamuru oluyordu milletinin.

torununa dokunmadan
ayrıldı.

Gerçekte insan kimdi?
torunu kimdi?
kim kim di? ? ?

Puştluğun yarısını alır gülümseme
Diğer yarısını da korku
ölüm hep kötü bir son
Vaat edilen ise sonsuzluktur.

Bitmez bu tek hamlelik oyun
Korkuya dolanmış sözde insanlar da düşer hep aynı kafa kola.

Sonsuzluğu yazarak ölmek dedikleri de bu olsa gerek diye düşündü

insan..

Ölmek istedi
Olmadı..
Olmak istedi.
Öldürdüler.

Boş ol boş ol boş ol
dedi insan
Boşaldı...

Düne dair söylediklerini unuttu.
Geleceğe dair yazdıklarını

anımsayamadı.

Kustu,insana
Susuzluğunu;
Aynı ırmakta yunduğu ve kana kana içtiği nehrin kıyısına
Gizlice....

Ruha gömülmüş hikayeler
Toprağa saklanmış hayaletlerden daha gerçektir.
Öyleyse
Hazine nedir
Dedi İnsan
Oki/Mekan/12.12.13