İnsan Dağ Misali Şiiri - İlkay Coşkun

İnsan Dağ Misali

bir baltaya sap olamadı derlerdi büyükler
sadece anıları büyütme çabasındaydı
hep mazide yaşayarak büyüttü de
kaybedişler hiç peşini bırakmadı
bilemedi dünyanın gün gün eskidiğini

dikili bir ağacı olsun isteyen
ebeveynler gibi olmak istemedi
büyütebildi sadece evlatlarını
çok şeydi evlat, can ciğerdi herkes gibi
çok şeyde istemedi başka hayattan

hiç soru sormadı dünyaya
cevapları da pek takmazdı zaten
askerde künyesini yüksek sesle
söylemesinin dışında hep sessiz yaşadı
huma kuşu misali düşünürdü arada bir
çıplak doğduğu gibi
çıplak kaldı hayatta garibim

ne dişlerinin ne saçlarının
dökülmesini sorun etti
nede ayak ve gözlerinin yolda bırakmışlığını
vah la ah la işi olmadı hiç
yaz mevsiminden ziyade
kışları daha çok yaşar gibiydi

fakirliği de naçarlığı da
kabullendi herbişeyi

her şeye rağmen
tevekkülü bırakmadı dilinden
bu yüzdendir belki de
kolay karşıladı ölümü

İlkay Coşkun
19.10.2017