İnsan çiçekleri üzebilir miydi

Bu çocuk gönlüm hiç düşünmemişti böyle olacağını
Yalnızlık denizinin limanında,
Vapurların burada duracağını
Umutlarımın ilk durakta ineceğini
Hiç düşünmemişti..
Sevgini, merhametini
Ve masumiyetini,
Koydum yüreğime
Taşıyamadım özür dilerim,
Batırdım..
Bu gece çok kızıyorum kendime
Hayallerimde boğuluyorum
Bir insan olmamdan korkuyorum..
Kuş kanadı taşıyan hislerine şiir yazdım bugün
Ben çok yanıldım özür dilerim
Düştüm bir kere
Düştüm işte ne yapayım..
Hayat denen vebanın havuzunda boğuldum..
üzmek istemedim seni
Fakat '
çok üzdüm çok incittim
Ama gerçekten hepsi bu aptal korkularımdan..
Yoksa insan çiçekleri üzebilir miydi?
Koklamak istiyorum doyuncaya dek'
Fakat incitmekten korkuyorum
Seni üzmek istemiyorum
Tek suçlu zaman işte..
Sana yetişemeden geçen bir zaman
Elleri dizelerde, benliğini kaybetmiş bir meczup şimdi
Handikaplarda yitirmiş hislerini
Yaşadığımsa hüzünlü bir şarkı şimdi
İstemedim üzmek,
Bu bedbaht yaşama bağlı kalmanı
Bu virane gönlüm istemedi.
Yoksa insan çiçekleri üzebilir miydi?

Şimdi sana en tatlı geceleri bırakıyorum
Gözlerin durgun
Kalbin neşe dolsun
Özür diliyorum'