İnsan Buğday Metaforu Şiiri - Şaban Mortaş

Buğday insan misali bir ömür sürer.
Toprağa düşüp usulca çürür.
Toprak altında varlığı yok olur.
İlahi izinle yeniden filizlenir.
Boy verir ama mağrur durur.
Gençliğine güvenip diklenir durur.
‘Ol’madan oldum der oysa toydur.
Güneşte yandıkça aklı başağına gelir.
Olgunlaşınca usulca başağı eğilir.
Harman zamanı bir güzel çiğnenir.
Sapla saman birbirinden ayrılır.
Değirmen taşları arasında ezilir.
Suyla un hemhal olup hamurlaşır.
Ateşler içinde yandıkça yanar .
İnsanlığa faydalı bir nimet halini alır.
İnsan benliğini yok ederek var olur.
Çeşitli imtihanlara maruz kalır.
İmtihanlar tecrübeyle aşılır.
Kurtulmanın yolu teslimiyettir.
O yol ihlasla samimiyetle aşılır.
Kibirli insan sert buğday misalidir
Değirmen taşıyla ezilip yumuşatılır.
Piştikçe de kamil insan olur .